alone but happp
مینویسم برای دل تنگم و به یاد عشقم...
alone but happp
مینویسم برای دل تنگم و به یاد عشقم...درباره من
من تنها هستم اهل کجا بیخیال مهم اینه که هستم
من زندگی را دوست دارم ولی از زندگی دوباره میترسم
دین را دوست دارم ولی از کشیش ها میترسم
قانون را دوست دارم ولی از پاسبانها میترسم
عشق را دوست دارم ولی از زنها میترسم
کودکان را دوست دارم ولی از آینه میترسم
سلام را دوست دارم ولی از زبانم میترسم
من میترسم پس هستم
این چنین میگذرد روز و روزگار من....
خیلی دلتنگم هیچکی نمیتونه مثه من بشه!!
خودتونو جای من نزارید حتی جا برا خودمم نیس
ادامه...
بر سنگ مزارم بنویس
بر سنگ مزارم بنویس
زیر این سنگ جوانی خفته ست
با هزاران ای کاش
و دو چندان افسوس
که به هر لحظه ی عمرش گفته ست
بنویس:
این جوان بر اثر ضربه ی کاری مرده است...
نه بنویس:
این جوان درعطش دیدن یاری مرده ست...
جلوی روز وفاتم بنویس:
روز قربانی شدن عاطفه در چشم نگار
روز پژمردن گل در فصل بهار
روز اعدام جنون بر سر دار
روز خوشبختی یار...
راستی شعر یادت نرود
روی سنگم بنویس:
آی گلهای فراموشی باغ!
مرگ از باغچه کوچکمان می گذرد داس به دست
و گلی چون لبخند می برد از بر ما
...@آرامش@...
بــــے بَهانـِـــﮧ
یــِـک دَفعــِــﮧ اے
نِصفـــــِـــــــ شَبــــے
عـَـجیب، آدَم را آرام مـیکُنَند .
شاید........
اصلا دل من چیه ها ؟
من مهم هستم که دلم مهم باشه ؟
یا .............
خیلی از حرفا روی دلت سنگینی میکنه
شاید ......
دلــــ ـ ـ ـ ـ ـ ـمـ ـ ـ ـ ـ . . . !
سنگ است ... ؟
تنگ است ... ؟
پرخون است ... ؟
پریشان است ... ؟
پشیمان است ... ؟
نگران است ... ؟
زهر مار است ... ؟
کوفتی است ... ؟
یا بی درمان است ، این وامانده دل ...
که فقط تپیدن را یاد گرفته ...
بی صاحب مانده
آنهم برای پمپاژ خون
به مغز بی مغزی که
درست ترین محاسبه اش
" من به علاوه ی تو " بود ...
که آنهم ...
جوابش " من ِ تنها "شد ...
گور به گور شده
.
.
باور کنید راست می گویم ...
به جان خدا قسم راست می گویم که ...
من ...
دلم ...
فقط ...
گریه می خواهد شب ها ...
من از احساس میترسم!!
من از احساس میترسم!!
احساس، رفیق ناخواسته ی من است...
تاریخ تولدش با من یکی ست و از همان بدو تولد، سایه به سایه، خواسته یا نا خواسته همراهم بوده.
گاهی چنان با من یکی شده که کسی از هم تشخیصمان نداده و گاهی چنان از من دور شده که انگاری سالها با من بیگانه است.
بماند که او رهایم نمی کند... بلکه این منم که از او فراری میشوم!!
نه اینکه دوست بدی باشد نه... ولی گاهی وجودش مرا میترساند.
انکار نمی کنم، احساس همیشه همدمم بوده... وقتی کسی را نداشته ام پا به تنهایی ام گذاشته و وقتی در اوج بوده ام،
شادی ها به من هدیه داده...
ولی خیلی وقتها هم باعث ضررم بوده...البته نیت بدی هم نداشته !
بلکه گاهی دوستی اش دوستی خاله خرسه بوده!!
روزهایی را به یاد می آورم که وجودش مانعم شده خوب ببینم، بشنوم، استشمام کنم و ...
ولی از حق که نگذریم...خیلی وقتها کمک کرده که زیباتر ببینم، زیبایی ها را لمس کنم و خوشبختی، شادی و امید را با تمام وجود درک کنم.
اما با تمام این حرفها... این رفیق همزاد، شیطنت ها کرده...
خطاها یی از او سر زده که سیلی اش به من رسیده! ثوابهایی کرده که کبابش شده ام!!
به همین خاطر، بارها او را از خود رانده ام و عقل را برای مقابله با او به یاری گرفته ام.
بین خودمان باشد او حریف قدریست...مبارزه را شروع نکرده شکستم میدهد!
حتی اگر عقل و منطق و تجربه
یار کمکی ام باشند و سرنوشت هم به نفع من سوت بزند، باز هم اوست که برنده این مبارزه است.
خودم راملامت میکنم... چرا که همیشه در مقابلش کم آورده ام...
احساس، خوب یا بد... تلخ یا شیرین... ترسناک یا دلنشین...همیشه مورد محبتم واقع شده!
گله ای ندارم...نمی گویم وجودش لازم نیست... نه! بلکه حیاتی هم هست.
اما اگر کسی این میان مقصر باشد خود منم...
منی که بیشتر وقتها در دوستی با احساس راه خطا را در پیش گرفته ام و قانون تعادل را فراموش کرده ام.
یا چنان در او غرق شده ام که دیگران را ندیده ام... یا چنان از او دور شده ام که خود را از یاد برده ام.
میدانم !
میدانم که میتوانم... فقط کمی اراده لازم است و یادآوری!
باید به یاد بیاورم که اگر بخواهم میتوانم تمام نشدنی ها را شدنی کنم.
باید به خاطر بیاورم که میتوانم خودم را تغییر دهم که اگر نتوانم، هیچ چیز دیگری تغییر نمی کند.
و باید به خاطر بسپرم که توانایی هایم فراتر از تمام موجودات روی زمین است.
به این باور رسیده ام که: من و من ها باید یاد بگیریم:
احساساتمان را در جای درست و در زمان مناسب خرج کنیم.
چرا که سرنوشت همه ی ما با احساس گره خورده...
میخواهم بروم...
از نو شروع کنم و دوباره احساس تازگی را تجربه کنم...
و اطمینان دارم که میتوانم!!